เฟรดเดอริค มาเธียส อเล็กซานเดอร์
เกิดในวินวาร์ด, ทาสมาเนีย ประเทศออสเตรเลีย ครอบครัวมีฐานะดี เขาได้ใช้เวลาในช่วงวัยเยาว์ด้วยการควบคุมและฝึกม้า และต่อมาเขาได้เริ่มทำงานให้กับบริษัทเหมืองแร่แห่งหนึ่งเมื่ออายุ 17 ปี ตอนนั้นไวโอลินกับการละครสมัครเล่นคือความสนใจที่เป็นหลักสำคัญของเขา เขาได้เดินทางไปเมลเบิร์นเพื่ออาศัยอยู่กับลุงและฝึกฝนเพื่อเป็นผู้ร่ายกวีเมื่ออายุได้ 20 เศษๆ เขาได้ใช้เวลาในยามว่างของเขาด้วยการแสดงละครและเป็นผู้อำนวนการสร้างละครด้วย
เขาได้ประสบความสำเร็จจากการกลายเป็นนักร่ายบทกวีของเช็คสเปียร์ คืนวันหนึ่งเสียงของเขาแห้งหายไปขณะที่อยู่บนเวที ปัญหาเรื่องเสียงทำให้อาชีพของเขาพังทลาย และได้ไปปรึกษาแพทย์จำนวนมาก ได้รักษาด้วยยาและวิธีบำบัดตามที่แพทย์บอก แต่ก็ยังไม่ได้ผล จึงทำให้เขาต้องอำลาจากเวทีไป
เขาได้ใช้เวลา 10 ปีต่อจากนั้นเพื่อเยียวยาการไร้ความสามารถของตน โดยสังเกตและตรวจสอบอย่างพิถีพิถันเกี่ยวกับลักษณะการใช้ร่างกายของเขาระหว่างการพูดและแสดงละคร และได้ค้นพบว่า เขาสร้างความตึงเครียดขึ้นมาจนทำให้ศีรษะ คอและหลังประสานสัมพันธ์กันได้ไม่ถูกต้อง จากนั้นเขาก็ได้สังเกตตัวเองที่หน้ากระจกโดยการแสดงตามบทบนเวที และได้เห็นว่าเมื่อเขาพูดจะมีการเปลี่ยนแปลงทางกายโดยการย่อตัวลงโดยที่เขาไม่รู้สึกตัว และมีอาการติดขัดเมื่อหายใจด้วย
ความพยายามที่จะจำบท และพยายามเปล่งเสียงไปถึงผู้ชมทำให้เขาหดคอหรือก้มศีรษะลง ซึ่งเป็นปฏิกิริยาธรรมชาติเมื่อเกิดความตึงเครียดขึ้น และกริยาเหล่านี้ได้ส่งไปที่สายเสียง ทำให้คอตึง หายใจไม่สะดวก เกิดความตึงเกร็งทั่วร่างกาย เขาจึงพบว่าแค่คิดถึงการเปล่งเสียงก็ทำให้เกิดปฏิกิริยาอย่างเดียวกันนี้ได้
อเล็กซานเดอร์จึงสรุปว่า ร่างกายกับความคิดมีความสัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิด
เขาได้เปลี่ยนลักษณะการคิดเกี่ยวกับงานของเขาอย่างค่อยเป็นค่อยไป ในที่สุดก็เอาชนะสิ่งที่เขาเรียกว่า ลักษณะของปฏิกิริยาแบบสะดุ้งของเขาจนได้
เสียงของเขาได้กลับคืนสู่เวทีอย่างช้าๆ ซึ่งในครั้งนี้เขาได้ใช้ร่างกายอย่างที่เป็นธรรมชาติมากขึ้น
เขาได้กลับไปร่ายกวีต่อและสอนเทคนิคนี้ให้กับคนอื่นๆ หลังจากที่รักษาตัวเองจนหายแล้ว เพื่อนของอเล็กซานเดอร์คนหนึ่งที่ชื่อ ดร.แม็คเคย์ ได้เร่งให้เขาเดินทางไปลอนดอนเพื่อสอนเทคนิคของตน เขาก็ได้สอนเทคนิคของเขาเรื่อยมา จนในปี ค.ศ.1955 เขาได้ถึงแก่กรรมลงเมื่ออายุได้ 86 ปี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น